Wodór i wodorki

<

Strasznie boję się latać, a balonami już zwłaszcza. Choć obecnie są one bardziej bezpieczne niż miało to miejsce kiedyś. Pierwszy prowizoryczny balon zbudowali bracia Montgolfier. Wykorzystali oni fakt, że ogrzane powietrze jest lżejsze od chłodnego. Wzięli także pod uwagę Prawo Archimedesa, który zauważył, że na przedmiot zanurzony w płynie (cieczy, gazie lub plazmie) działa pionowa, skierowana w górę siła wyporu. Co to oznacza? Aby jakiś przedmiot mógł zawisnąć w powietrzu, musi “wypchnąć” powietrze o łącznej masie większej niż waga tego przedmiotu. 1 litr powietrza waży ok. 1,2 g. To niewiele, dlatego balony są takie ogromne!

Bracia Montgolfier uszyli wielką kopułę z lekkiego i mocnego materiału. Przyczepiono go do “łódki” w której rozpalono ognisko. W taki oto sposób pierwszy balon wzbił się w powietrze w roku 1783. Udaną próbę lotu bracia powtórzyli w obecności króla Ludwiką XVI. Do balonu przyczepiono klatkę z kilkoma zwierzętami. Niestety tym razem lot zakończył się dość szybko, ponieważ powłoka balonu rozdarła się, a ten łagodnie opadł na ziemię. Co ciekawe, załodze balonu nic się nie stało 🙂

Pierwszą udokumentowaną próbę z modelem balonu wypełnionego gorącym powietrzem przeprowadził w sierpniu 1709 roku Bartholomeo Lourenco de Gusmao. Jednak szybko zauważono, że gorące powietrze można zastąpić 14 razy lżejszym gazem, jakim jest WODÓR. Balony cieszyły się popularnością wśród osób chcących podziwiać jego podróż w chmurach, jak i u osób które marzyły o tym, by w chmurach się znaleźć. Balony znalazły także zastosowanie w celach naukowych. Balony obserwacyjne latają bezzałogowo, ale są wyposażone w przyrządy zbierające informacje o temperaturze i wilgoci powietrza. Takie balony wzbijają się na ogromne wysokości.

Krótka historia balonów za nami. Pora na informacje o wodorkach oraz wodorze, czyli gazie 14 razy lżejszym od powietrza.