Nietrwałość termiczna wodorowęglanów

<

Wodorowęglany to wodorosole, które są solami nietrwałymi . Pod wpływem podwyższonej temperatury rozkładają się na dwutlenek węgla, wodę oraz amoniak (w przypadku wodorowęglanu amonu) lub sól zwykłą (w przypadku pozostałych wodorowęglanów). Z uwagi na nietrwałość wodorowęglanów, wykorzystuje się je jako środki spulchniające. Na przykład do pieczenia ciasta.

Z wodorowęglanami związane jest także pojęcie “twardość wody”.

Twardość wody to cecha wody, która jest funkcją stężenia kationów wapnia i magnezu, a czasem również żelaza i manganu. Sumę stężeń jonów Ca²⁺, Mg²⁺, Fe²⁺ i Mn²⁺ określa się jako twardość całkowitą lub ogólną. Składają się na nią:

• twardość węglanowa (przemijająca, nietrwała) – generowana przez sole kwaśne kwasu węglowego – wodorowęglany
• twardość niewęglanowa (trwała) – generowana przez sole innych kwasów, głównie chlorki, ale też siarczany, azotany i inne.

Skale twardości wody

Twardość wody wyraża się w różnych skalach – w stopniach niemieckich, angielskich, stopniach francuskich, granach na galon amerykański i milivalach na litr. W Polsce najczęściej używa się skali opartą na stopniach niemieckich (°n, oznaczane także jako °dH). 1 stopień niemiecki to 10,00 mg tlenku wapnia w 1 litrze wody lub 17,86 mg węglanu wapnia w 1 litrze wody.

Typowa twardość wody użytkowej (kranowej) wynosi ok. 10°n. Twardość wody pitnej według norm polskich powinna wynosić 60–500 mg CaCO₃/dm³. W poniższej tabeli znajdują się zakresy stopniowe twardości wody przedstawione w różnych skalach:

Więcej o twardości wody i nietrwałości wodorosoli dowiesz się z poniższej probówki. Zapraszam 🙂