Półogniwa- równanie reakcji

Miarą aktywności chemicznej pierwiastka jest wartość standardowego potencjału reakcji redoks, E°, podawana w woltach (V). Wartości te, dla różnych półogniw podaje szereg elektrochemiczny. Półogniwo to układ, w którym reagują dwie formy: utleniona i zredukowana pierwiastka lub jonu, co można zapisać w postaci schematycznej, np.: (Sn²⁺/Sn⁴⁺), a interpretuje się w jonowo-elektronowym zapisie równania reakcji z udziałem wymienionych w schemacie cząsteczek lub jonów. Im mniejsza wartość potencjału tym chętniej atomy pierwiastka (lub cząsteczki, czy jony) uczestniczą w procesie utleniania, a im większa wartość potencjału tym chętniej uczestniczą w procesie redukcji. Wynika stąd, że wartość potencjału jest wskaźnikiem samorzutnego, spontanicznego kierunku reakcji utleniania bądź redukcji. Reakcja zachodząca między jonami miedzi (II) a atomami cynku jest samorzutna, czyli przebiega jako:

Cu²⁺ + Zn → Zn²⁺ + Cu,

gdyż wartość potencjału półogniwa E° (Cu/Cu²⁺) ma wartość większą od potencjału półogniwa E° (Zn/Zn²⁺), zatem umieszczenie w roztworze soli miedzi (II) płytki cynkowej spowoduje zachodzenie spontanicznej reakcji redukcji jonów miedzi (II): Cu²⁺ + 2e^– → Cu oraz spontanicznej reakcji utleniania cynku: Zn → Zn²⁺ + 2e^–. Te dwie reakcje jonowo elektronowe, zsumowane, dają jonowe równanie procesu utleniania-redukcji.